πανδάλητος

-ον, Α

(ποιητ. τ.)

1. επίτριπτος*, αυτός που φθείρει, που καταστρέφει τα πάντα, βλαπτικότατος

2. (με παθ. σημ.) ο εντελώς κατεστραμμένος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < παν-* + -δάλητος (< δηλοῦμαι / -έομαι «βλάπτω, επιφέρω βλάβη»), με βραχύ -α- για μετρικούς λόγους].